Σαν νάιλον σακούλα ο ψυχικός πόνος, τυλίγεται γύρω απ' το κεφάλι μου. Προσπαθώ να πάρω ανάσα χαράς, αλλά μάταια. Τα καθημερινά, οδυνηρά γεγονότα, κάνουν δεδομένη την ασφυξία μου. Παλεύω για να σωθώ. Προσπαθώ με νότες αισιοδοξίας να γλιτώσω. Μα η σακούλα δε θέλει νότες για να σκιστεί. Θέλει νύχια. Θέλει δόντια.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν σημάδια. Ακόμα κι όσοι θεωρητικά είχαν όλους τους οιωνούς υπέρ τους. Μα χωρίς αυτά, ζωή δεν πιστοποιείται. Υπάρχουν όμως κάποιοι, που δεν είχαν ούτε τύχη ούτε τοίχο να ακουμπήσουν τα όνειρά τους. Έδωσαν σκληρές μάχες για να κατακτήσουν τα ποθούμενα. Και με μεγάλες ψυχικές απώλειες αλλά και εκατοντάδες ουλές, οι οποίες πολλές...
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Ιδέες που πιάνονται με την αόρατη πετονιά του νου κι αρχίζουν να αναδύονται σαν σπαρταριστά ψάρια πάνω στη εν τρικυμία βρισκόμενη βάρκα της περαιτέρω ανάλυσης. Ποιoς; Τι; Που; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί όχι βρε αδερφέ; Το κεφάλι με μόνιμο πονοκέφαλο. Παιδιά. Δουλειά. Σπίτι. Προσωπικά. Προσωπικά; Με παιδιά; Δεν παίζει!...
Στάσου πλάι μου και μη με κρίνεις.
Πλήθος. Άνθρωποι λογιώ λογιώ περνούν τα φανάρια της αυθαιρεσίας σκορπώντας μοιραία δυστυχήματα ακόμα στους προσεκτικότερους διαβάτες της διαδρομής "Υπάρχω".
"Αφήνω την ψυχή μου ξυπόλητη.Το ξέρω πως ο δρόμος είναι γεμάτος από συναισθήματα - ξυράφια.Μα δεν μπορώ να της στερήσω την αίσθηση της χωμάτινης αλήθειας.Δεν θα φοβηθώ ούτε τον πόνο, ούτε τα σημάδια που αυτά θα αφήσουν.Γιατί το ξέρω.Κάποτε η ψυχή μου θα πατήσει πάνω στο κοκκινόχωμα του δημιουργού.Και τότε όλοι οι πόνοι θα περάσουν στη λήθη....
Κάνεις όνειρα. Πολλά όνειρα. Για καθετί. Για τον εαυτό σου. Για τα παιδιά. Για το σύνολο. Για το τώρα. Για το αύριο.
