Ένα δάχτυλο που κουνιέται, η ζωή μας όλη.

Άρνηση. Σηκώνεται ο δείκτης και κουνιέται με αυστηρότητα δεξιά και αριστερά μπροστά στα μούτρα μας λέγοντας: όχι , μην, ποτέ ξανά, απαγορεύεται, λάθος, σφάλμα, πρόβλημα. Τελικά είναι πρόβλημα να τα ξέρεις όλα. Δεν μπορείς να συμβαδίσεις με τους αδαείς που κυκλοφορούν δίπλα σου. Το πραγματικό πρόβλημα όμως, αν όχι φαινόμενο, είναι πως κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό για κάτι λιγότερο από παντογνώστη. Οι απόψεις πάνε κι έρχονται κι οι όψεις σκουραίνουν και συρρικνώνονται. Κι αφού όλοι τα ξέρουν όλα ο δείκτης παραμένει ορθός, μα τώρα πια δεν κουνιέται μοναχός. Με την βοήθεια της κίνησης του καρπού γίνεται κήρυκας και συμβουλάτορας. Πρέπει να κάνεις αυτό κι αυτό..., οφείλεις να υπακούς εκείνο και τ' άλλο...., το σωστό δεν είναι παρά το τάδε και το δείνα..., αν δεν πράξεις το δικό μου, μα το δικό σου θα παραμείνεις ακοινώνητος και περιθωριακός. Γυμνοσάλιαγκες με δυο μέτρα και δυο σταθμά σε ηθική και τάξη, συνεχίζουν να κουνάνε επιδεικτικά τον δείκτη σε όσους προτιμούν να δείχνουν την προσωπική τους αλήθεια κι όχι την κάλπικη κοινωνική ευαισθησία τους. 

Σαν φθάσει η ώρα της κορεσμένης ανοχής του συμβουλευμένου ο δείκτης κατεβαίνει. Αντίχειρας, παράμεσος και μικρός ακολουθούν το παράδειγμα και μετατρέπονται σε μια σφιχτή γροθιά. Εκείνος, ο μέσος, στέκει αγέρωχος στο ύψος του, όπως κι αν το δεις είναι ο πιο ψηλός απ' όλους, βγάζοντας ιαχή γαμήλιας προτροπής προς τον αντίπαλό, με σκοπό την τέρψη που έρχεται απ' την εκτόνωση. Δεν είναι λίγες οι φορές που αντί της ορθής θαρραλέας στάσης ο μέσος επιλέγει να γείρει πλαγιαστά ως άλλη ένδοξη Σάρισα κάνοντας τα υπόλοιπα δάκτυλα του χεριού να σηκωθούν δημιουργώντας ένα αναστήλωμα στην εναλλάξ εμπρόσθια -οπίσθια κίνηση του καρπού, η οποία υποδεικνύει και θέση και διάθεση. 

Ο στόχος είναι πάντα η νίκη. Όταν αυτή επιτευχθεί ο δείκτης και ο μέσος ανταμώνουν και σηκώνονται πλάι πλάι σχηματίζοντας το ν της νίκης. Τώρα βέβαια αν νικήσει η βλακεία, ο μέσος κρύβεται δίνοντας πάσα στον μικρό να κάνει παιχνίδι. Το κέρατο μας το τράγιο εμφανίζεται πανηγυρικά σε μια προσπάθεια να μας θυμίσει πως σε αυτές τις περιπτώσεις η κόλαση δεν είναι μακριά.

Ασθενείς, οδοιπόροι, κήρυκες, αναρχικοί και followers. Αυτοί οι τελευταίοι κάνουν τη ζημιά. Σηκώνουν τον αντίχειρα σαν άλλοι αυτοκράτορες στο Κολοσσαίο κι οι έρμοι like -ο-θήρες νομίζουν πως θα σωθούν απ' την αρένα...

Ένα δάχτυλο που κουνιέται, η ζωή μας όλη. Ένα! Ενώ, έχουμε πέντε...

γράφει η Ματίνα Κ. Καρελιώτη