Ημέρα κατά της Βίας κατά των Γυναικών

Για όλες εκείνες που δεν είχαν μώλωπες, αλλά πονούσαν βαθιά.

Η βία δεν έχει πάντα ήχο. Δεν αφήνει πάντα σημάδια στο δέρμα. Μερικές φορές φοράει χαμόγελο, περνάει απαρατήρητη και φωλιάζει μέσα σου, μέχρι που ξεχνάς ποια ήσουν πριν.
Η ψυχολογική βία είναι εξίσου σκληρή, εξίσου καταστροφική. Είναι οι λέξεις που σε μικραίνουν, οι σιωπές που σε τιμωρούν, ο έλεγχος που μεταμφιέζεται σε "νοιάζομαι". Είναι ο φόβος που γίνεται καθημερινότητα. Είναι οι αμφιβολίες που σου φυτεύουν μέχρι να πιστέψεις ότι φταις εσύ.

Κι όμως, για αυτή τη βία δεν υπάρχει γύψος, δεν υπάρχει ράμμα, δεν υπάρχει φωτογραφία-αποδεικτικό.
Υπάρχει μόνο μια γυναίκα που προσπαθεί να αναπνεύσει.

Η κοινωνία φωνάζει «Μίλα». «Πες όχι». «Φύγε».
Και την ίδια στιγμή, η ίδια κοινωνία—με τα ίδια στόματα—είναι έτοιμη να σε κρίνει όταν το κάνεις.
«Γιατί τώρα;»
«Μήπως φταις κι εσύ;»
«Τι του έκανες;»
«Αν ήταν τόσο άσχημα, δεν θα έφευγες νωρίτερα;»

Η υποκρισία αυτή είναι μια δεύτερη βία, πιο ύπουλη. Μια κοινωνία που ζητά από τις γυναίκες να σπάσουν τα δεσμά, αλλά όταν εκείνες σπάνε επιτέλους τη σιωπή τους, τις μαστιγώνει με βλέμματα, με σχόλια, με κουτσομπολιό, με αμφιβολία.

Αυτή η ημέρα δεν είναι απλώς υπενθύμιση.
Είναι κάλεσμα.

Να δούμε τη βία που δεν φαίνεται.
Να ακούσουμε αυτά που δεν λέγονται.
Να σταθούμε δίπλα στις γυναίκες χωρίς «ναι μεν, αλλά».
Να σταματήσουμε να ψάχνουμε δικαιολογίες για τους θύτες και να αρχίσουμε να δίνουμε χώρο στα θύματα.
Να εκπαιδευτούμε για τις μορφές χειρισμού, ελέγχου, απαξίωσης, απομόνωσης.

Και πάνω απ' όλα:
Να μην απαιτούμε από μια γυναίκα που έσπασε τα δεσμά να απολογηθεί για την ελευθερία της.

Σήμερα, θυμόμαστε όλες εκείνες.
Και δεσμευόμαστε:
Η σιωπή να μη γίνει ποτέ ξανά καταφύγιο της βίας.
Η κοινωνία να γίνει, επιτέλους, το καταφύγιο των γυναικών.