Η κοινωνία μας μισεί και μισιέται με σφοδρότητα. Κι είναι τόσο βαθύ το μίσος, που το ίχνος της αγάπης δεν μπορείς να το δεις ούτε με το πιο τρανό μικροσκόπιο. Ο κόσμος μισιέται. Μισιέται μ' ένα μίσος, που ξεπηδά από τα έγκατα των σπλάχνων του. Και τούτο λαμβάνει χώρα τη στιγμή που αντιλαμβάνεται πως δεν είναι μόνος· δεν είναι ένας, αλλά πολλοί....
Άρνηση. Σηκώνεται ο δείκτης και κουνιέται με αυστηρότητα δεξιά και αριστερά μπροστά στα μούτρα μας λέγοντας: όχι , μην, ποτέ ξανά, απαγορεύεται, λάθος, σφάλμα, πρόβλημα. Τελικά είναι πρόβλημα να τα ξέρεις όλα. Δεν μπορείς να συμβαδίσεις με τους αδαείς που κυκλοφορούν δίπλα σου. Το πραγματικό πρόβλημα όμως, αν όχι φαινόμενο, είναι πως κανείς δεν...
Ο κόσμος μας! Η πλανεύτρα θάλασσα και οι θεόρατοι ορεινοί όγκοι! Οι καταπράσινες εύφορες πεδιάδες με βλαστάρια κάθε λογής, μέλισσες και πεταλούδες! Ο γαλανός ουρανός και τα μπαμπακένια όνειρα των αθώων. Ο λαμπερός ήλιος, προστάτης της πέτρας, συνεργάτης του νερού, συνοδοιπόρος του χρόνου και του καιρού. Τα ζώα! Το ένστικτο για επιβίωση. Ήρεμη...
Ο Χρόνος στην εξώθυρα
βλοσυρός
βαρύς
αδιάλλακτος
χορτάτος από τις μνήμες όσων σταμάτησαν την πορεία τους
στη δική του διάρκεια.
Χρόνος παλιός
κουρασμένος
ανέλπιδος
φορτωμένος και με δάκρυα και με χαμόγελα
ασπρομάλλης σαν τον παππού
προσμένει να ξεκουραστεί από το βάρος της ύλης
αγέλαστος σαν τον χειμώνα λόγω υπερπροσπάθειας
τροφοδοσίας της ελπίδας
Κι άνθρωποι πίσω του σα μικρά παιδιά,
που δεν συνειδητοποιούν το όμοιο
τον ξεπροβοδίζουν ως ενοχλητική θεία που τους απογοήτευσε με τα δώρα της.
Στην εξώθυρα ο χρόνος
μ' ένα σακί γεμάτο ζωή, που κάποτε -ω! ναι- υπήρξε
κατεβαίνει το σκαλί του αποχωρισμού
ενώ με μιας ξαναγεννιέται με άλλο όνομα κι άλλα όνειρα.
Ο Χρόνος θα είναι πάντα εκεί
εμείς πάλι αδαείς και φοβισμένοι
θα συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε.
Κρόνε χαίρε!
Γράφει η Ματίνα Κ. Καρελιώτη
