Λούνα Παρκ: η ψευδαίσθηση της διασκέδασης.

Παιχνίδια τεραστίων διαστάσεων, πολύχρωμα φώτα, μυρωδιές γλυκισμάτων και λαχταριστών σνακ, φανταχτερά χρώματα, μουσική που ξεσηκώνει. Γέλια, πειράγματα, διάθεση για ξενοιασιά και παιχνίδι. Στο άκουσμα της λέξης Λούνα Παρκ μικροί και μεγάλοι φορούν το καλύτερο και μεγαλύτερο τους χαμόγελο. Είναι το μέρος που παίρνει ονειρικές διαστάσεις όταν είμαστε παιδιά, ενώ παραμένει ανεξίτηλη η εικόνα του καθώς μεγαλώνουμε.

Πίσω όμως απ' αυτή την παραμυθένια εικόνα που παρουσιάζει ο χώρος, φαίνεται να κατέχει κυρίαρχη θέση η αίσθηση του φόβου. Παρατηρώντας ένα προς ένα τα παιχνίδια ενός σύγχρονου λούνα παρκ διαπιστώνουμε πως εκτός των πατροπαράδοτων: Συγκρουόμενα, Καρουζέλ, Τρενάκι, Μπαλαρίνα, όλα τα νέα έχουν ως σκοπό να σε ωθήσουν σε ακραίες σωματικές καταστάσεις με σκοπό όχι να διασκεδάσεις αλλά να τα κάνεις πάνω σου· κοινώς να χεστείς απ' τον φόβο. Το Σφυρί, ο Πύργος του τρόμου, το Ταψί, το Καράβι, το Τρένο του Τρόμου είναι οι αρχικές εκδοχές, οι οποίες καθημερινά εξελίσσονται ως προς το τρομακτικότερη μορφή τους.

Όσο πιο τρομακτικό το παιχνίδι, τόσο υψηλότερη η άνοδος της αδρεναλίνης, σου λέει. Πιο κλισέ πεθαίνεις... Και στο φινάλε τι είναι η αδρεναλίνη να την ανεβάζουμε χωρίς λόγο; Η φύση μας την έδωσε, όπως φυσικά και την αίσθηση του φόβου, για να θέτει το σώμα και το μυαλό στην καλύτερη κατάσταση σε περίπτωση κινδύνου κι όχι για να παίζουμε μαζί της όποτε γουστάρουμε.

Στις νέες ηλικίες θαρρώ πως ο μόνος λόγος συμμετοχής στα εν λόγω παιχνίδια είναι η απερισκεψία, η μαγκιά: εγώ μπορώ, εσύ δεν μπορείς, το ρίσκο ως επιλογή και επιβεβαίωση των δυνατοτήτων. Στους μεγαλύτερους δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο παρά μόνο τον παλιμπαιδισμό, ο οποίος όπως και να το κάνουμε πολλές φορές συνοδεύει την συνειδητοποίηση του γήρατος.

Μέχρι τούδε μιλάμε για την επιλογή μιας ακραίας δραστηριότητας με σκοπό... την διασκέδαση(;). Τι γίνεται όμως όταν αυτή η επιλογή οδηγεί σε απώλεια της ζωής όχι λόγω οργανικών προβλημάτων, αλλά λόγω σφάλματος του χειριστή ή του ίδιου του παιχνιδιού; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη της χαράς που γίνεται θρήνος; Σίγουρα υπάρχουν Λούνα Παρκ που διατηρούν τις προδιαγραφές, προβαίνουν σε ελέγχους και συντηρήσεις και κατέχουν εγκρίσεις από τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα. Συμβαίνει όμως το ίδιο στα αντίστοιχα θεματικά πάρκα τα οποία στήνονται μια εδώ και μια εκεί; Οι χειριστές αυτών είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι ή απλά πιάνουν δουλειά για ένα, δυο βράδια κι ύστερα μη τους είδατε; Από μια μικρή προσωπική έρευνα ισχύει το δεύτερο. Δεν είχα βέβαια κάποια αμφιβολία.

Τα ατυχήματα στα Λούνα Παρκ ανά την ελληνική επικράτεια δεν είναι λίγα. Από την πτώση της άτυχης κοπέλας το 1986 από το Έντερπραΐζ του θρυλικού Ροντέο, μέχρι το θάνατο του δεκατριάχρονου στο Ελληνικό το 2014, την αιώρηση και τελικά την πτώση της μάνας και των τριών παιδιών της στο Αίγιο το 2017 έως και τον πρόσφατο τραγικό χαμό της δεκατετράχρονης στο Βόλο, όλα συνηγορούν στην προχειρότητα των εγκαταστάσεων, την επικινδυνότητα των παιχνιδιών αλλά και την ανευθυνότητα των αρμοδίων που βάζουν υπογραφές.

Ποτέ μου δε συμπάθησα τα Λούνα Παρκ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τη διασκέδαση μέσω του φόβου. Τώρα πια απλά κάνω υπομονή στις επιθυμίες των παιδιών μου, τα οποία ως μικρά ενθουσιάζονται απ' όλα αυτά και επιτρέπω θεωρητικά το πιο ανώδυνο. Παράλληλα προσπαθώ να τα κρατάω μακριά από τις επαρχιακές καρμανιόλες.

Καθημερινά αντιμετωπίζουμε χίλιους κινδύνους, το να προσθέτουμε οικειοθελώς έναν ακόμα, πάει πολύ. Οι γονείς θα πρέπει να είμαστε ψυλλιασμένοι και αν παρατηρούμε κάτι που δεν μας αρέσει να το καταγγέλλουμε. Όσοι επιχειρούν στον τομέα αυτό οφείλουν να πράττουν τα δέοντα και όσοι δίνουν άδειες να πραγματοποιούν σοβαρούς ελέγχους κι όχι μόνο όσα βλέπει η πεθερά. Άντε, μπας και κάποια στιγμή γίνουμε κοινωνία ανθρώπων αντί για κοπάδια βοοειδών.

Γράφει η Ματίνα Κ.Καρελιώτη