Μίσος: «Μια σύγχρονη πραγματικότητα»

Η κοινωνία μας μισεί και μισιέται με σφοδρότητα. Κι είναι τόσο βαθύ το μίσος, που το ίχνος της αγάπης δεν μπορείς να το δεις ούτε με το πιο τρανό μικροσκόπιο. Ο κόσμος μισιέται. Μισιέται μ' ένα μίσος, που ξεπηδά από τα έγκατα των σπλάχνων του. Και τούτο λαμβάνει χώρα τη στιγμή που αντιλαμβάνεται πως δεν είναι μόνος· δεν είναι ένας, αλλά πολλοί.

Οτιδήποτε έχτισε με βάση τη συλλογικότητα, ξεψύχησε τη στιγμή που δεν άντεξε να το μοιραστεί. Η εποχή του ατομικισμού βρίσκεται μάλλον στο αποκορύφωμά της. Και λέω μάλλον για να κρατήσω μια φρούδα ελπίδα.

Η ζήλεια, ο φθόνος, η άρνηση προς τον πλησίον δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αντανάκλαση των συναισθημάτων που κρύβουμε για τον καλύτερο μας εαυτό· αυτόν δηλαδή που δεν μπορούμε φθάσουμε. Δεν θέλουμε να τον φθάσουμε. Δεν αντέχουμε να τον φθάσουμε. Γιατί η βελτίωση έρχεται μέσα από δουλειά και ταπείνωση. Και τα δύο προϋποθέτουν κόπο και πόνο.

Ο καθένας από εμάς είναι ένας και μοναδικός. Ξεχωριστός. Διαφορετικός. Έτσι μας είπαν. Για κάποιο λόγο πάντα δίπλα στο ξεχωριστός πάει και κολλάει αυθαίρετα και το καλύτερος. Άρα: μοναδικός, ξεχωριστός, καλύτερος. Και ο καλύτερος τα παίρνει όλα. Δεν μοιράζεται. Δεν συναισθάνεται. Δεν συνδιαλέγεται. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά μόνο για τη δική του μοναδική, ξεχωριστή, υπερτέλεια μικρότητα. Το πρόβλημα ξεκινά με την επιβολή αυτής της αντίληψης. Έτσι, όταν όλοι είναι τέλειοι, κανείς δεν μπορεί να επιβάλει στον άλλο τη δική του τελειότητα. Συμπέρασμα: Δεν με αποδέχεσαι; Δεν αποδέχεσαι αυτό που εγώ θεωρώ πως θα έπρεπε να αποδέχεσαι; Σε μισώ!

Αν σκεφθείτε πως αγγίζω κάποια υπερβολή, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε παραδίπλα σας. Στις συναναστροφές σας, στο οικείο περιβάλλον σας. Μη γελιέστε με όσα ακούτε κι όσα βλέπετε στις ψηφιακές καρτ ποστάλ του κάλπικου διαδικτυακού κόσμου. Μη ξεγελιέστε με τις υπερπροσφορές των κοινωνικά ευαίσθητων. Το μίσος ξεχειλίζει σε κάθε «κρίμα», σε κάθε «άδικο». Γιατί στο τέλος τέλος, αν δεν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε ούτε κρίμα, ούτε άδικο.

Κάποτε, κάποιοι θα γράψουν: «Κίβδηλα όντα με νου, μίσησαν και μισήθηκαν τόσο πολύ, που κατέστρεψαν έναν όρο του υπαρκτού σύμπαντος. Τη ζωή!»

Θέλω να βγω λάθος.

Peter Paul Rubens - Cain slaying Abel, 1608-1609