Ο κόσμος, μα ποιος κόσμος;

Ο κόσμος μας! Η πλανεύτρα θάλασσα και οι θεόρατοι ορεινοί όγκοι! Οι καταπράσινες εύφορες πεδιάδες με βλαστάρια κάθε λογής, μέλισσες και πεταλούδες! Ο γαλανός ουρανός και τα μπαμπακένια όνειρα των αθώων. Ο λαμπερός ήλιος, προστάτης της πέτρας, συνεργάτης του νερού, συνοδοιπόρος του χρόνου και του καιρού. Τα ζώα! Το ένστικτο για επιβίωση. Ήρεμη διαδρομή χωρίς απώτερο στόχο. «Πορεύομαι εν ειρήνη όσο ζω.» Κι ο άνθρωπος, τι δημιούργημα και τούτο! Έχει μυαλό λέει και κατακτά τη φύση. Έχει τον πρώτο λόγο λέει σε ότι ανασαίνει και παλεύει ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Έχει στόχους λέει να εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο. Στο θεό σα να λέμε. Μα τον θεό πότε τον κατανόησε, για να μπορέσει να του μοιάσει;

Ο κόσμος μας! Η θάλασσα έγινε φόνισσα. Εστία μόλυνσης, αφιλόξενος υγρός τάφος. Τα άγρια όρη και τ' άγρια βουνά τραντάζονται συθέμελα από το κακό που ο άνθρωπος εξόρισε πάνω τους. Οι εύφορες πεδιάδες δηλητηριαστήκαν από τη χημική απληστία του γεωργού και οι καρποί σα μούμιες γεννιούνται, μα δεν πεθαίνουν. Μεταλλαγμένοι απέθαντοι σπόροι. Ο ουρανός θαμπός απ' την αιθάλη, τρύπιος από την κραιπάλη. Ασταθής πλέον θόλος πάνω απ' το κεφάλι του άμυαλου δίποδου. Και τα ζώα ανήμπορα να αντιταχθούν και να διεκδικήσουν ξανά τον παράδεισο χάνονται άδικα. Ούτε καν σαν θυσία.

Κάποια δίποδα σε τούτο τον κόσμο νομίζουν πως είναι ανώτερα απ' τα υπόλοιπα. Μα το κρίμα δεν πέφτει σε αυτά. Το κρίμα πέφτει στα άλλα. Και ειδικά σε αυτά που ενώ γνωρίζουν δεν ξεσηκώνονται.

Κρίμα τις κατακτήσεις σου επιστήμη! Σε ποιον άραγε θα προσφέρεις τις υπηρεσίες σου όταν όλα θα είναι στάχτη;

Γράφει η Ματίνα Κ. Καρελιώτη