Οι Εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας

Εκεί που τα Κυκλώματα κάνουν Παρέλαση

Αν κάτι απέδειξαν για ακόμη μία φορά οι εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας, είναι ότι η πολιτική στη χώρα μας δεν είναι επιστήμη. Είναι… social event. Σαν να λες «πάω για ένα ούζο» και ξαφνικά βρίσκεσαι υποψήφιος πρόεδρος Τοπικής.

Διότι, όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τα κυκλώματα–παρέες που «γράφουν ιστορία» (τουλάχιστον στο δικό τους group chat) αποφάσισαν να ξανασώσουν το κόμμα από τον… κοινό νου. Κλίκες, παρακλίκες, γκρουπάκια, παρέες που ξεκίνησαν από καφέ και κατέληξαν «στρατοί». Όλοι μέσα στο παιχνίδι της μεγάλης μάχης του «γίνομαι στελεχάρα και ελέγχω...κυβερνήσεις» με κάμποσα ψηφαλάκια.

Ένα καλό κυκλωματάκι χρειάζεται με μερικούς φανατικούς ψηφοφόρους π.χ. τον εαυτό τους, τον κουμπάρο, τη θεία, τον γείτονα που χρωστάει χάρη και το παιδί που δεν πρόλαβε να φύγει όταν το ρώτησαν «σε ποιον θα δώσεις σταυρό;».

Και ξαφνικά, με καμιά εκατοστή ψήφους, σκάει το πρώτο story στο Facebook:
«Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη. Συνεχίζουμε δυναμικά!»
Δυναμικά πού; Στο περίπτερο, να πάρουν πατατάκια για το πάρτι της νίκης;

Η Κεντρική ΝΔ… κάπου χάθηκε στη διαδρομή

Και εκεί που το «Κόμμα» (με κεφαλαίο Κ) υποτίθεται ότι θα έδινε γραμμή, κάπου χάθηκαν τα μολύβια. Οι οδηγίες πήγαν από γραφείο σε γραφείο, από δήμο σε δήμο, από messenger σε viber και κατέληξαν να μοιάζουν με χαλασμένο τηλέφωνο.

Κάπου μπλέχτηκαν τα ψηφοδέλτια, κάπου μπλέχτηκαν τα ονόματα, κάπου μπλέχτηκαν τα… μπούτια τους γενικώς.

Και πάμε τώρα στο νέο φαινόμενο των εσωκομματικών: Στους ζεν πρεμιέ νεαρούς υποψηφίους —όχι επίθετο, περισσότερο attitude.

Νέοι, γύρω στα 27–32, με κουστουμάκι slim fit, πουκάμισο τεντωμένο από φιλοδοξία και μαλλάκι πατημένο με τόσο ζελέ που μπορείς να ρυθμίσεις την ώρα του ρολογιού σου από την αντανάκλαση.

Τους έχεις δει:
Σπρώχνουν καρέκλες, ανοίγουν πόρτες, χαμογελούν στις θείες, κάνουν «ναι, κυρία Ευθυμία» και «φυσικά, κυρία Παρθενόπη» και νομίζουν ότι έτσι χτίζουν πολιτική καριέρα.

Μια θεία να τους δώσει ένα «μπράβο αγόρι μου, σοβαρός φαίνεσαι»
ή να τους αφήσει να κουβαλήσουν μια τσάντα από το ΙΚΕΑ,
και αμέσως νομίζουν ότι έγιναν μεγαλοπαράγοντες της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Κλείνουν μάτι δεξιά κι αριστερά λες και μοιράζουν υπουργεία.
Κάθε κίνηση είναι και σκηνή:
Το χαμόγελο του "νέου αίματος",
το βλέμμα του "ανερχόμενου",
το βήμα του "έχω πλάτες".

Πλάτες ποιου; Της θείας που τους ψήφισε;

Και εκεί που λες «ντάξει, αυτά είναι των νέων», μπαίνουν στη σκηνή οι…
κομματικοί δεινόσαυροι.

Άνθρωποι που αυτοδιοικητικά έχουν τελειώσει από το 2010, αλλά ξαφνικά ανασταίνονται κάθε φορά που μυρίζει εσωκομματική κάλπη.

Πώς επανέρχονται;
Με δύο καφεδάκια και τρία τσαγάκια στους παρατρεχάμενούς τους.
Τόσο απλά.

Ξεσκονίζουν παλιούς φακέλους, ξαναθυμούνται παλιές χάρες, χαϊδεύουν εγωισμούς τύπου «εγώ σε είχα στηρίξει το 2006, μην το ξεχνάς»
και νιώθουν πάλι πρωταγωνιστές.

Μόνο που το σκηνικό δεν είναι η πρώτη γραμμή.
Είναι η ουρά στο ληξιαρχείο.

Ξαφνικά, τοπικοί παράγοντες που μέχρι χθες δεν τους ήξερε ούτε το gps, έγιναν οι «ρυθμιστές των εξελίξεων».
Ο άλλος που τον ξέρουν μόνο στο καφενείο ως «ο Γιώργος του Μήτσου» ξαφνικά έγινε παράγοντας κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Άλλος φωτογραφιζόταν με ύφος «έχω τον μηχανισμό από πίσω μου». Μόνο που ο μηχανισμός ήταν τελικά ο ανιψιός του που έκανε like σε κάθε ανάρτηση.

Και μέσα σε όλα αυτά, οι δήμαρχοι, οι τοπικές, τα στελέχη και τα «στελεχάκια», μπερδεύτηκαν σε μια ωραία σαλάτα.
Άλλος υποστήριζε τον έναν υποψήφιο για πρόεδρο Τοπικής, και μετά από δύο ώρες τον αντίπαλο.
Και όλοι είχαν μια δικαιολογία:
«Το κόμμα θέλει ενότητα».
Ενότητα ποια; Αυτή που κάθε δύο λεπτά αλλάζει στρατόπεδο;

Οι Παρέες που «γράφουν ιστορία»

Οι παρέες αυτές είναι μαγικές. Αποτελούνται από 6 άτομα (τα 5 ψηφίζουν, ο ένας συντονίζει).
Έχουν τυμπανοκρουσίες, κουμπαριές, βραδιές στρατηγικής και… όνειρα ότι κάποια στιγμή θα γίνουν πραγματική πολιτική δύναμη.

Δεν θα γίνουν.
Αλλά κανείς δεν τους το λέει για να μην τους χαλάσει το mood.

Το μεγάλο συμπέρασμα

Οι εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας είναι το ελληνικό remake του Survivor:
Όλοι συμμαχούν με όλους, μέχρι να θυμηθούν ότι τελικά δεν έχουν καμιά δύναμη να κερδίσουν έπαθλο.
Και όλο το παιχνίδι γίνεται για το prestige του τίτλου:

«Αναπληρωτής Τομέα Παρουσίας Πολιτικής Ανάσας Τριτοβάθμιας Χλόης».

Μετά από αυτό, φυσικά, ο κάτοχος του τίτλου θεωρεί ότι δικαιούται να μιλάει σαν να είναι τουλάχιστον υπουργός.

Και κάπως έτσι… συνεχίζουμε.

Οι κλίκες θα μείνουν κλίκες.
Τα κυκλώματα θα συνεχίσουν να πίνουν καφέ και να νομίζουν πως κάνουν πολιτική.
Οι «διάσημοι» με τα πέντε ψηφαλάκια θα συνεχίσουν να φουσκώνουν το στήθος.
Και η Νέα Δημοκρατία θα προσπαθεί ακόμη να καταλάβει πώς μπλέχτηκαν έτσι τα μπούτια τους.

Μέχρι τις επόμενες εσωκομματικές, όπως θα ' λεγε και ο καίσαρας: AVE MOI.